Слушали сме нашата песен
хиляди пъти.
Бързо, бавно,
нежно, грубо.
Играхме си с нея,
с ритъма,
с тоналностите.
Шумно, тихо, шумно.
Чак съседите ни се караха,
че сме шумни.
Но ти реши друго…
Слуша песента с нея.
И докрай я изслуша.
И ѝ се наслади, може би?
Бързо, бавно, тихо, шумно.
А след това отново дойде
при мен с касетофона.
Отново търсейки
онази стара наша песен.
Онази, която и двамата познаваме
до болка.
Онази, която
се превърна в болка.
Прочетете още от Яна Митровска.